Günlerdir süren uykusuzluk artık düzgün düşünebilmesini bile engeller olmuştu. Letje çıplak bedeninin bir kozaymışçasına içine kıvrıldığı ipek çarşafları çekiştirdi. Ilık teninin üstünde buz gibi kayan ipek bir parça uykusu varsa bile onu da azletti sanki.

Temiz çarşaflar terli tenini kaşındırıyordu. Letje yorgundu fakat zihninin uyumaya ikna edemediği bir bölümü sürekli tetikte, sürekli karanlığa odaklı beklemekteydi. Kapalı gözlerinin ardındaki dünyayı tüm gerçekliği ile özümsüyor, zihninde imgelere dönüştürüyor ve alışkanlıktan ötürü tehlike arıyordu. Vücudunda çoğu zaman hissedemediği bir ağrı kol geziyordu, her ne kadar savunmaya açık beklese de elini kaldırıp tek bir yumruk atacak kadar bile gücü yoktu. Kendisine engel olamıyordu, iblis efendisi sanki tüm benliğini o uzak geçmişte unutmuştu. Vücudu ile döne döne topak haline getirdiği çarşafların arasında istemeye istemeye hareket etti, sağ kolu uyuşmuştu. Büyük bir külfetmişçesine başını hafifçe sola yatırdı ve karşı duvara asılı saate baktı, sabahın üçü. Kuş tüyü yatağında hiç kimsenin hissedemeyeceği kadar rahatsız hissetti kendini. Dudaklarında alaycı bir gülümseme belirdi, neredeyse karanlığa bahşedilmiş. İblis efendisi terli avuçları ile yatağın kenarlarına tutunarak güçsüz bedenini doğrulttu, bir yandan da düşünmeden edemiyordu; bazı şeyler Letje ne kadar çabalarsa çabalasın, değişmeyecekti. İçten gelen bir alevle yanan, cehennemde kavrulmuş mücevherleri andıran o derin gözleri etrafına ilk bakışında lüksü görüyor olabilirdi, buna rağmen gümüş, kristal, yer yer elmaslar ve sedefler halinde perdelere saçılmış saf altın kötü anıları yüzeye çıkartmaktan başka bir işe yaramıyordu. Letje kendininki kadar uzun bir ömre bile fazla gelecek kadar acı çekmişti. Her soluk alışında, her dokunuşunda, her görüşünde geçmişi yaşıyorsa bunun sebebi iliklerine kadar içine kazınmış o kaskatı hissettiren acıydı. Tedavisi olmayan, ufacık bir çizikten ibaretken gittikçe genişleyip zehrini yayan, Letje’yi bir bütün olarak yutmaya hazırlanan, kor ve gölgelerden meydana gelmiş bir canavara dönüşmüş… Derin derin soluk aldı iblis efendisi. Teninin altında muhafaza ettiği o saf güç özgürlük talep edercesine şahlandı ve tüm o görkemin ortasında bir kuklaymışçasına cansız duran bedenin etrafında kanatlandı. Letje ani güç patlaması ile odayı kol gezen o sıcacık doruğu hissetti. Önce bir esinti gibi odayı kol gezen gücü kısa zamanda kuvvetli bir rüzgara dönüştü. İpek çarşaflar bedeninin etrafında can çekişircesine karanlığa savrulurken Letje rüzgarın yüzüne savurduğu saçlarının ardında tepkisiz kaldı. Üstüne garip bir sakinlik çöktükten sonra gücünü, denize attığı ağı toplayan bir balıkçı gibi geriye, kalp çakrasına doğru çekti.

New York şehrinin Aşağıdünyalı nüfusunu oluşturan her bireyi böylece hissetmiş oldu. İfadesiz yüzünde kanlı bir cehennem çiçeği gibi açan gülümsemesi tatminkardı, kendi gücü, hayranlık duyduğu tek şeydi. Öyle ki, dibe vurduğu anlarda aynaya bakması yeterliydi iblis efendisinin. Dipsiz bir kuyuyu andıran gözleri tüm insanlığın güce duyduğu arzuyu besleyen bir yuvaydı adeta. Letje kollarını çıplak vücuduna sardı ve kendini kana bulanmış bir sunak gibi hissetti. Günahkarların kefaretlerinin kesildiği ve cennete sunulduğu o idam masasında en tamahkar, en hapsedilesi, en arındırılası ruh kendisininkiydi belki de. Buna rağmen yüz yıllardır hayatta kalmayı başarıyordu iblis efendisi. Yaşamını tehlikeye atan her engelden kurtulmuştu. Tarih boyunca arkasında öylesine kanlı bir iz bırakmıştı ki kendisi bile dönüp bakmaya korkuyordu. Yersiz bir korkuydu bu zira ölmüş olanlar, kaybetmiş olanlardı. Letje onları bir kez yendiyse kendi zihnine saldıran o hayaletleri de çok rahat def edebilirdi. O an kafasının içine temiz hava üflenmiş gibi hissetti. Belki de uyku mahmurluğunun sebep olduğu o kalın sis dağıldı ve daha sağlıklı düşünebilmeye başladı. İlk fark ettiği şey ise eşyaların dört bir yana saçılmış olduğu odasının dağınıklığı oldu. Letje bezgin gözlerle etrafına baktı ve odasında fazla eşya bulundurmadığına dair garip bir memnunluk hissetti. Yavaşça ayağa kalktı ve eşya dağınıklığı arasında beyaz satenden sabahlığını buldu. Üzerine geçirip önünü kapattıktan sonra çıplak ayaklarının altında serin parkeyi hissederek odasından dışarı çıktı.

Muslukları altın kakmalı olan mutfağa girdiğinde Letje büyükçe bir bardağa alabildiğine kahve doldurdu. Önceden yapıp dolabında istiflediği kahvelerin sıcak veya soğuk oluşu pek umurunda değildi. Geçmişte yaşamak durumunda kaldığı hayat ona bazı zevklerinden vazgeçebilmeyi öğretmişti zira. Damak tadı yoktu Letje’nin, yediği veya içtiği şeylerden de pek tat almazdı zaten. Yıllar süren zindan işkencelerinin ve o hayvanların bile yemeye çekindiği mahkum yemeklerinin payı vardı bunda. Tek ihtiyacı biraz daha zinde olmasını sağlayacak kafeindi. Bu yüzden elinde tuttuğu, avucunun teri ile soğuğu birleşen bardağı yüzüne değdirdi, ardından da büyük bir yudum aldı. Keskin gözleri kısa bir an için evinin zifiri karanlığında dolaştı. Letje uzun ömrüne kıyasla pek de bayağı gelmeyecek birkaç senesini zifiri karanlıkta geçirdiğinden gölgelerin ardını görebilmeyi öğrenmişti. Dudaklarına bulaşan sıvıyı bileğiyle kuruladı ve oturduğu tezgahın üstünden yere atlayarak oturma odasında rahat bir koltuğun üstüne çöktü. Varlığıyla gurur duyduğu yalnızlığı bir kez daha karanlığı paylaşmaya davet etti ve geçmiş de davetlisini izledi. Letje görmeyen gözlerle karşısındaki cam duvara baktı. Ay ışığı iblis efendisinin bembeyaz tenini tek bir dokunuşta parçalanacak kadar kırılgan gösterirken Letje o tenin aslında ne kadar dayanıklı olduğunu kanıtlayan anıların arasına gömülmüştü bile.

Çoğu iblis efendisinin aksine ilk yıllarını unutmamıştı Letje. Aksine bakılırsa uzak geçmişin anıları sahip olduğu en berrak anılardı. Öyle ki, her geçmişe seyahate çıktığında o zamanlar hissettiği ehlileşmemiş, çiğ duyguları tekrar tekrar yaşardı. New York’un akıl almaz manzarası evi boydan boya çeviren o cam duvarlardan içeri dolarken olan, tam olarak buydu. Letje, Rusya’nın acımasız taşrasını hatırlarken nasıl koktuğunu, havasının nasıl da tenini dağlarcasına yaktığını da hatırlıyordu. Rüzgara ters istikamette yürümenin imkansız olduğu o soğuk kış geceleri doldurdu tüm kalbini. Soğuğu hissedememesinin sebebi soğuğun kalbinden ateşlerin içine doğmuş olmasıydı belki de. Varlığı ile ilgili birçok rivayet vardı zira genç kızın. O cehalet yuvası olan uçsuz bucaksız taşrada, dinin doğal afetlere baskın geldiği o kasabada doğduğunda kaderi belki de diğer iblis efendilerininkine benzeyecekti. Yasak bir ilişkinin günah dolu tohumları gibi doğduğu topraklardan uzağa, okyanusların ötesine saçılması gerekecekti belki de. Nitekim öyle olmamıştı. Letje daha şanssızdı. O doğduğu topraklara kök salmıştı. Köyden kente indiği o nadir zamanlarda gözlerine bakarak haç çıkaran, onu ‘kem gözlü’ olarak anan kilise üyelerine de, kasabalıya da alışmıştı. İlk başlarda kendisine acı veren o farklılık bir süre sonra nefes alışının asıl sebebi olmuştu. Dokuz kardeşten en küçüğü, hayata amaçsızcasına, bir tecavüz mağdurunun kızı olarak gelmiş Letje doğduğu andan beri kaderinde çok daha fazlası olduğunu biliyordu. Bunu diğer insanların gözlerine baktıkça daha da iyi kavrıyordu. Kendi babası o daracık kalıpların içine girmiş, gözünü gencecik körpe kızlardan alamayan basit çiftçi olamazdı. Kendisine can verirken kendi hayatından olan annesi ile paylaştığı kadim sırdı bu, Letje anlamakta gecikmemişti.

On yaşına basmadan önce bileklerinde kelepçeleri görmüştü Letje. Ardından düzgün beslenememekten zayıf düşmüş bedenini yerin metrelerce altında, karanlık bir hücreye fırlatmışlardı. İblis efendisinin kilise ile tanışması bu şekilde olmuştu. Köyde yaşanan o seneki felaketlerin tüm sorumlusu kem gözleri ile Letje ilan edilmişti. O gözlerin bir çocuğa ait olduğunu inkar eden kilise heyetine inat, bir çocuk gibi günlerce, gecelerce ağlamıştı. Onu sıcacık yatağından sökercesine alıp götürürlerken arkasından seslenen babasının sözü gelmişti aklına. ‘En kısa zamanda seni oradan kurtaracağım.’ Sonra yıllar geçmişti. Letje her kırbaç darbesinde, her nefessiz bırakıldığında, her ölesiye dövüldüğünde ve her tecavüze uğradığında merak etmişti; en kısa zaman, ne zamandı? On gün, on ay, on yıl? Daha kaç gece, kaç gündüz geçecekti? Kaç kırbaç darbesi sonra? Daha kaç defa sünmüş erkeklikleri, leş kokan ağızları ile kilise üyelerine fahişelik etmesi gerekecekti? Çok uzun süre geçmişti. Artık yıpranmış bedeni zaman içinde donmuş ve ölümsüzlüğüne kavuşmuştu. Sonra da gözlerindeki bakış inşa olmaya başlamıştı, geri kalan hayatının her saniyesinde Letje’ye musallat olacak kendi bakışları… Bir şeytan değilken, ona yapılan canavarca şeylerle bir şeytana dönüştüğü doğruydu. Damarlarında dolanan iblis kanını nasıl da hissettiğini hatırladı Letje geçmiş onu ürpertirken. Artık hapsedildiği zindanların dilini sökmeye başlamıştı onca zaman sonra. Kendisi gibi bir taşralı için söyledikleri, bir ağıtı andıran şarkıyı hala hatırlıyordu. Letje her geçen gün bir ceset gibi içten içe çürürken korkması için hücresine çaktıkları o haça aşık oluyordu. Ne kadar da ironikti… Şeytanın gökyüzünün melekleri ile dansı o zaman başlamıştı işte. Letje tüm acıları karanlıkta bulduğu Hıristiyanlıkla dindiriyor, zehirli kanı ölümcül yaralarından dışarı akıtıyor ve ağır ağır iyileşiyordu.

Böylece geçmişinin başka bir dönemi başlamıştı. Letje ehlileşmişti. Gözlerinin feri sönmüş, boynunda sallanan haça bağlılık yemini etmişti. Kilisenin silahı haline gelmişti. Vampir ve kurtadam baskınlarına karşı köyü, kasabayı ve gücünün yettiği kadarı ile ulaşabildiği her yeri defalarca kurtarmıştı. Hayattaki amacını sonunda bulduğuna inanmaya başlamıştı iblis efendisi. Yılların kendisine bahşettiği öfke ve intikam isteği ile doğaüstü her yaratığı hasmı bellemiş, kilisenin onu zindanlardan saldığı gecelerde bir hayvan gibi avlanmıştı. İşi bittiğinde ise kaçmayı aklından bile geçirmeyerek o zindanlara geri dönmüştü. O zindanlar eviydi. O zindanlar Letje’nin yoktan var ettiği kanatlarıyla kızın bedenini her tehlikeye karşı bir battaniye gibi sarar, korurdu. Güvende hissediyordu Letje. O zindanlar Tanrı’nın eviydi. O zindanlarda yeniden doğmuştu. Başını hücresinin duvarlarına yaslayıp yağmur sesi ile iç içe geçmiş kilise çanlarını dinlediği zamanlar kalbinde huzur bulduğu zamanlardı. Bir hayvan gibi kanlı elleri, kendi pisliğine bulanmış yatağı ve midesini doyurmak zorunda kaldığı bok misali yiyecekler… Bunların farkına varamayacak kadar kördü. Kör olmuştu çünkü geçen yıllar ona parmaklıkların ardında bir dünya olduğunu unutturmuştu. Gündüzü unutmuştu, güneşin doğuşunu, taze süt kokusunu… Konuşmayı bile unutmuştu Letje. Sadece karanlık ve dert anlatmaya çalışan garip homurtular vardı dünyasında. Basitti, anlaşılırdı her şey. O çarpık, o hastalıklı mutluluğun sebebi de bu olmalıydı. Hayatında asla elde edemeyeceği bir sadelik sunulmuştu ona, sürprizlerden arındırılmış. İşin aslı ise çok farklıydı. İblis efendisi o kadar mutsuzdu ki, daha fazla mutsuz olamazdı ve bu, bir güvenceydi.

İblis efendisi soğukluğunu hissettiği oturma odasında kendini geçmişle yüzleşmek için biraz daha zorladı. Tüm düşüncelerini hayatının kıyamet günü olarak adlandırdığı o zamana odakladı. Zindandaki zifiri karanlığın aydınlandığı ilk seferdi. Letje garip bir merak, garip bir coşku hissetmişti. Uyku mahmurluğundan sıyrılıp emekleyerek parmaklıklara ilerlemiş ve karanlığın içinden çıkagelecek bir ziyaretçi beklemişti. Turuncu, o sıcacık ışık hücresinin karşı duvarına çakılmış gümüş haçı aydınlatırken beklentisi büyümüştü. Sonra… Cehennem. Alevler dört bir yanı sararken Letje ne için cezalandırıldığını düşünmüştü yanmayı göze alarak. Kendisine acılı bir ölüm uygun görüşmüşse, kaçmak? Buna rağmen delicesine bir acı, delicesine bir yaşama tutkusu doldurmuştu içini. Yaşadığı yıllar boyunca bastırılan bütün o duygular çanağından taşarken Letje sahip olduğu tüm büyüyü bedeninden dışarı savurmuştu. Bir zebani gibi ateşle kol kola yürümüştü. Alevlerin içindeki külleri soğumadan yeniden doğarken büyüsünün körüklediği yangın kilometrelerce öteye taşmıştı. Letje o gece huzurlu uykularında olan birçok kasabayı kül etmişti.

Yaşadığı pişmanlığı ve çöküntüyü hatırlıyordu Letje. Yıllar boyunca saklanabileceği bir hücre, hapsedilip hor görüleceği yerler arayıp durmuştu. İpleri eline almak konusunda başarısızdı. Kendini bulmak adına yaptığı yaklaşık yüz yıl süren o yolculuk sonucunda artık herkes tarafından fark edilebilecek büyülü aurası olabilecek en güçlü haline gelmişti. Letje ayak bastığı topraklardan bu sebeple kovalanmıştı. Terk etmeyi reddettiği yerlerde kendisine bir ömür yetecek kadar güçlü düşmanlar edinmişti. Böylece iblis efendisinden önce namı yürür olmuştu. Kovulmuş. Ona verdikleri isim buydu işte. O cehennemin en derin kazanlarını andıran hücreden sonra hiçbir yere ait olamamıştı Letje. Pes etmek üzere, vazgeçmek niyetinde olduğunu hatırlıyordu. O malum gece bu sebeple karşılık vermemişti düşmanlarına. İsteyerek, uzun yaşamına bir nokta koymak istercesine savunmasız kalmıştı. Aldığı ölümcül yaraların kendisini ağır ağır tüketmesi için atıldığı o hendekte tuttuğu yardım eline dek, ölümü beklemişti. Adalicia. Kurtarıcısı. Letje o eli tuttuğuna asla ama asla pişman olmamıştı. Ölümcül yaralarını iyileştiren ve kaderini kendisi ile paylaşan, belki de tek dostu Adalicia… Yine de onu da cesetlerle dolu o çukura çektiği için üzülmüyor değildi Letje. Tek dostunun hayatını koruması gerekirken başına gelen her beladan sorumlu kişi kendisiydi. Bu yazgıyı değiştirmek için olduğu mertebeye yükselmişti Letje. Adalicia’ya olan borcunu ödemenin başka bir yolu varsa da, bilmiyordu.

Kapı tokmağının o melodik sesini duyunca Letje gelenin kim olduğunu anladı. Kapıyı çalış şeklinin Adalicia’ya has olmasından da değil sadece, onun geleceğini biliyordu. boş kahve bardağını kenara bıraktı ve kısa bir süre aldığı kafeine rağmen uyukladığını fark etti. Bu sırada saatler geçmiş, güneş doğmuştu. Hemen çıplak ayaklarının üzerinde doğruldu, kollarını hafifçe gerdi ve sabahlığının önünü sıkıp merdivenlerden aşağı indi. Giriş holüne girdikten sonra bir iki adımda kapıya ulaştı ve yorgun ifadesini saklama zahmetine girmeden içeri davet etti Adalicia’yı. Yaptığı yorumu kafasında hemencecik alıp boyutlarına ayırdı. Killian hakkında ne biliyor olabilirdi? Letje politik davranmaya karar vererek konuştu. “İlelebet yalnız olduğumu biliyorsun Adalicia. Yatağım hep soğuk.” İblis efendisinin ayakkabılarını çıkarttığından emin olduktan sonra önden merdivenlere yöneldi. Alt katta sadece giriş holü bulunuyordu, bunun dışında girişe iki tane karşılıklı goblen yerleştirilmişti. Letje o goblenleri hiç sevmezdi. “Zaten uyanıktım, sayılır tabi.” Arkasından kendisini takip eden iblis efendisine seslendi, uyanmıştı. Adımlarını yeniden oturma odasına yöneltti ve siyah deri koltuklardan birine kuruldu. Karşısındaki manzaraya baktı. Cam duvarlardan içeri New York’un yaşlı güneşi doluyordu. “İki saat daha bekleyemediğine göre eminim haberlerin önemlidir Adalicia, seni tanırım.” Gülümsedi. Sağ kolu, kurtarıcısı ve tek dostu… Çikolata tenli iblis efendisine kendi uğursuz gözleriyle baktı. O dolgun, kahvenin güzel bir tonu olan dudaklarının aralanışını ve Letje’nin hayranlık duyduğu dişlerini sergileyişini izledi. Uyum içindeydi Adalicia. Kahvenin en güzel tonlarıyla kuşatılmış egzotik bir meyve gibiydi adeta. Letje o yasak meyveden sulu bir ısırık alacak kadar şanslı çok ama çok az kişi tanıyordu. Arkadaşının özel hayatında uyguladığı diyeti her zaman takdir etmişti. “Evet, neymiş bu kadar önemli olan?” Letje bir şeyler tahmin etmiyor değildi. Garip bir huzursuzluk hissetti ve arkasına yaslanıp karşısına oturmuş Adalicia’ya odaklandı.