Kutu gibi apartman dairesinden adımını atmayalı neredeyse bir hafta olmuştu. Her zaman geçtiği sokaklar, dinlediği onca şarkı, tanıdığı onca insan son zamanlarda nefes almak kadar ehemmiyetsiz geliyordu. Damağına yerleşen tadı, zehir gibi bir his söküp atmıştı ve dünyanın en tatlı meyvesi bile Tristan’ı iğrendiriyordu. Derisinin ardında, içinde kıskıvrak kalmıştı ve zayıf nefeslerini muhafaza etmek için içinde biriken ne varsa haykırmamak için zor tutuyordu. Onu yaşamaya zorlayan bir şey vardı, kendi iradesinin bile üzerindeydi. Oysa istediği tek şey kurtuluştu, tek bir kelime, ardından nokta koyup hikayesini sonlandıracaktı. Kaleme eli bile dokunamamıştı oysa. Yalnızca cümledeki görevini yerine getirmek için varolmuş gibi. Basit bir nesneydi, etkisi zayıf. Ona bir şans verselerdi şayet hikayesinin değil de tamamen ona ait bir şiirinin olmasını dilerdi. Onca basit kelimeyi belki de sadece yerlerini değiştirerek çekici kılmak isterdi. Kim okusa farkında olmadan kelimeler içine akardı okuyanın, unutulmazdı hatta tek bir dize bile. Ya da yaşadığı ne varsa en ruhsuz insan bile her mısradan sonra kendi acısıymış gibi hissedebilirdi. Tıpkı Tristan gibi kıvranırdı. Bencilce. Ama istediği tam da buydu, Tristan’ın canı yanıyorsa başkalarının da yanmak zorundaydı. Şu anda yaptığı gibi kendi acısını dindirecek saçmalıklarla uğraşmadan herkesle skorunu eşitleyecekti. Bu düşünceleri içindeki alevi daha da harlıyordu, gözlerindeki tehlikeli ışık da buna delaletti. Zorlarsa belki demiri bile eritebilirdi. Her an infilak edebilirdi veyahut, ancak darbeyi yalnızca kendisinin alacağına emindi. Bir tek kendine ciddi anlamda zarar verebilirdi. Akıntıya kürek çekiyordu, ilerleyemediği gibi sürekli de geriliyordu. Her şey masum görünen bir iblisten sonra sarpa sarmıştı. Güven. İnsanı aciz koyuveren belki de ölümün ayağına sürükleyen cani bir histi. İnsani bir dürtü. Çünkü insan yalnız kalmaktan ölüm kadar korkardı. Birine güvenecek aslında yalnız olmadığını anlayıp kendini teslim edecekti. İşte Tristan defalarca bu hataya düşmüştü. Hata tekerrür edince pişman olmak yersizdi çünkü bir defa deneyimlemişti ve neyin yanlış neyin doğru olduğu ayrımına varmalıydı. Tristan’ın yaptığını sadece aptallıkla tanımlanabilirdi. Kendisini yerden yere vurması da bundandı ya. O, zamanını ne kadar zeki olduğunu söylemekle geçiren biriydi evvelden. Tükürdüğünü yalamıştı. Ancak yine de her şeye rağmen insan tarafı ayakta kalmaya diretiyordu. Umutlarından destek alıyordu. Çünkü artık inanacak gücü yoktu. Umutlarına kanabilirdi yalnızca.

Lyvia… bir dua gibi sessizce çıktı isim dudaklarının ardından. Saçma toplantılarda bile hitap etmeye korkar olmuştu. İsmini söylemeyi bile özlemişken onunla geçirdiği hayatının en güzel dönemlerine duyduğu hasret hiç de azımsanamazdı. Bir anda çıkarmıştı içinden Tristan’ı. Ancak Tristan’ın kalbinde hala hükümdarlığını sürüyordu genç kadın. O Lyvia’ya tutuktu, Lyvia ise başkasını. Bu artık bir intikam meselesi değildi. Tek bir davası vardı artık, çektiği acıları herkes de çekecekti. Ümidi planlarının yalnızca kelimelerle sınırlı olmaması yönündeydi. Ancak kendini blu çağındaki bir yeni yetme gibi evine kilitleyerek başaramayacaktı bunu. Zaten yarım saat evvel biri Tristan’ı hatırlamış olacak ki telefonunu çaldırdı. Eugene. “Belanı mikecem senin Eu.” Bir gün onu da yapacaktı. Liderinin sesindeki endişe bir anda tüm keyfini yerine getirmişti. Tüm belaların başına üşüşmesi için her gün dua ediyordu ya da lanet ediyor daha doğru olur. Tristan doğru insan olduğunu düşünüyorsa eğer ona koşulsuz güvenirdi, ne yazık ki. Ancak Eugene’e bağlı olmak başına gelen en büyük pişmanlıktı. En azından hayatı boyunca yalnızca tek bir tane de işaretlese doğru şıkkı işaretlemek istiyordu. Ölüm. Boruyu tıkayan tek pislik Eugene idi. O ortadan kalktığında tesisat işlevine geri kavuşacaktı. Keyifsizce pencere kenarındaki koltuktan kalktı ve üzerine kokmayan bir şeyler geçirmek için yatak odasındaki yığını ayıklamaya başladı. Giyebileceği bir şey bulabildiğine sevinmişti. Yine de diğer kirlilerin kokusu sindiğinden parfüm sıkmayı ihmal etmedi. Brooklyn’deki bardan bozma sözde karargaha doğru yola koyuldu. Zaten Brooklyn’de oturduğundan beş dakikadan kısa bir sürede varabilmişti. Saat en erken akşam yedi olsa da bar tıkabasa doluydu. İğrenç. Yalnızca klan üyelerinin bildiği merdivenlerden inerken Eugene’in kulak tırmalayan sesini işitti. Piç kurusu.Yalnızca ültimatom vermeyi bilirdi. Adımlarının geri yukarı çıkmak istiyormuş gibi yavaşlamasının sebebi de adamın tek bir kelimesine bile tahammülü olmadığından üzerine atlamaktan ve hatta infaz edilmekten korktuğundandı. Merdivenin sonuna geldiğinde derin derin nefes alıp verdi. Suratını asıp adama doğru ilerlemeye başladı.[color:835f=# 214622]”Ne oldu? Sesin endişeliydi.” Tut kendini Trist tut kendini. Sok elini cebine. Cebinin içinde elini yumruk şeklinde sıkıyordu. Adam Lyvia’nın ismini söyleyince tüm öfkesi buharlaşıp havaya karıştı. Ona bir şey mi olmuştu? Neredeyse adamın yakasına yapışacaktı ağzında eveleyip gevelemesin diye. Söyleyene kadarki birkaç saniyeyi hatırlamıyordu. Bir yakınını kaybettiğinden Paris’e gittiğinden bahsetmişti. [color:835f=# 214622]”Peşinden gidebilirim. Tek başına gönderemezsin.” Zaten adamın diyeceği bu olduğundan ses etmemiş yalnızca kafasını sallamıştı. Bir dakikadan kısa bir sürede bardan ayrılıp evin yoluna koyuldu. Eve vardığında bavul bile hazırlamadan yalnızca pasaportunu, kimliğini ve gerekli belgeleri alıp en yakın havaalanına doğru yola koyuldu. Bahsettiğine göre Lyvia çoktan orada olmalıydı. Aslında fazlasıyla canını sıksa da Trist’i göndermek yerine kendisinin gitmesini daha mantıklı bulmuştu Tristan. Hoş, istediği kesinlikle bu değildi ama Lyvia hak ettiği değeri görmeliydi. En yakın uçuşa bilet aldı, yaklaşık yarım saat sonrasına bulduğu için şanslıydı. Koca bir okyanus geçmek zorunda kalmasa dönüşüp gidebilirdi, bunu cidden yapardı. Ama mecburen insan yapımı devasa makinelerin hızıyla kısıtlanmak zorundaydı. Yarım saati öyle ya da böyle geçirdikten sonra nihayet uçağa binebilmişti.
**
Uçaktan indiği vakit yüzünü sert bir rüzgar tokatlamıştı. Hava alanına adımını attığında ise aşina kokunun daha önce buradan geçtiğine emin oldu. Zaten nerede olacağı hakkında hiçbir şey söylememişti Eugene hıyarı. Tristan da bu sebeple hastalığının ona sunduğu imkanları kullanacaktı. Telefonunu da yanına almayı unutmasaydı her şey daha kolay olacaktı. Cave’de unutmuştu o telaşla muhtemelen. Hava alanının önünde bekleyen bir taksiye bindi ve tamamen iç güdüsel olarak Champ de Mars’ın ismini vermişti. Ancak meydana gelmeden evvel gözüne takılan bir pastanenin önünde durdurdu taksiyi. Lyvia’nın eskiden sevdiği renk renk macaronlardan alıp rüzgarın uzaklardan getirdiği o güzel kokuyu takip etmeye başladı. yaklaştıkça kokusunu da enerjisini de daha net algılıyordu. Yeşil meydanın bir ucuna vardığında Lyvia’nın diğer ucunda olduğunu kolaylıkla seçebilmişti. Belki on beş dakika kadar sonra en fazla on adımlık mesafeye düşürmüştü aralarındaki mesafeyi. Yeşil çimenlere oturmuş Tristan’ın gözlerinin göremediği bir yere dikmişti gözlerini. Tristan yavaşça yanına oturdu ve oturduktan bir süre sonra yaklaşık üç dakika boyunca sesini çıkartmadı. En sonunda başını Lyvia’dan tarafa çevirmeden [color:835f=# 214622] “İyi misin?” dedi fısıltıyla. Ardından da yanına attığı kutuyu eline aldı ve kapağını açıp Lyvia’ya uzattı. [color:835f=# 214622] “Senin için. Eskiden severdin.” Genç kadının gözlerinin önüne düşen saçları çekmek için davrandıysa da elini hareket ettirmedi. Tirbüşon .