Dişi vampir sıkıntıyla iç geçirerek başını ellerinin arasına alıp, dirseklerini sertçe masaya yerleştirdi. Kulübün gürültüsünden uzaklaşıp klanı ile ilgili birkaç pürüzü ortadan kaldırması gerekiyordu ancak kafasını bir türlü toparlayamadığı gibi gelip gideni de eksik olmuyordu. “En iyisi bir süreliğine ortadan kaybolmak” diye fısıldadı kendi kendine. Çekmecesine uzanıp, koyu renkli, kalın bir dosyayı çekip aldı. Sorumluluk almak ona göre değildi belki, ancak kendi kurallarını koymak ve bir açıdan da bağımsız olmak fikri hoşuna gidiyordu doğrusu. Masasına yavaşça bıraktığı dosyanın üzerine zarif, zümrüt rengi bir el yazısı ile içerik hakkında birkaç not düşülmüştü. Darja, kardeşine ait olan bu yazıyı görür görmez tanıdı. Merak içerisinde sayfaları karıştırırken sinirlerinin yay gibi gerildiğini parmak uçlarındaki hafif çekilmeden dolayı hissedebiliyordu. Onca kurala ve onca tehdide rağmen kendisine bağlılık yemini eden bu adamdaki cüreti anlayamıyordu! Rozkhov, NY klanının üyelerinden biriydi ve geçmişinin de pek temiz olduğu söylenemezdi. Zamanında, bin sekiz yüzlü yıllarda Londra klanından atılmış ve sürgün edilmişti. Darja, onu kendine ait sokaklardan birinde bulduğunda bir insandan besleniyordu, genç kadın bir an bile düşünmeden adamın üzerine atılmış ve buradaki her vampirin şehre girdiğinde öncelikle kendisine hesap vermesi gerektiğinden bahsetmişti. Evet, adamın bu yerleşik kurallardan ve düzenden haberdar olduğundan emindi ancak kendini sorumlu hissettiğinden Rozkhov’u kulübe götürüp terbiye edebileceğine inanmıştı. Ah, bu oldukça büyük bir hataydı aslında, bazı insanların asla ve asla değişemeyeceğini birinci elden tecrübe etmişti çünkü. Böyle olacağını tahmin etmesi gerekiyordu.

Darja, parmaklarını çenesinin altında kavuşturup masasının üzerindeki dosyanın kapağını kapattıktan sonra, kapının önündeki adamlarından biri çağırdı. Rozkhov’u yakalayıp getirmeleri konusunda birtakım emirler verdikten sonra ise gidebileceğini işaret etmesine rağmen adam bir an için duraksamış ve bu da genç kadının gözünden kaçmamıştı. “Bir şey mi var Valerie?,” diye sordu rahatsız bir ses tonu ile. Bugün daha fazla problemle uğraşmak istemiyordu, canı bu mesele ile yeterince sıkılmıştı zaten. “Bir misafirim olacak demek. Ah, bunu uzun zamandır bekliyordum aslında.” Parmaklarını masanın kenarında tıkırdatarak konuşmasına devam etti, “Toparlayabileceğin her bir bilgi kırıntısını istiyorum Valerie. On beş dakika içinde masamda göreceğim.” Sesindeki rahatsızlık tınısı gitmiş, yerini neredeyse heyecanlı bir tona bırakmıştı. İhtiyacı olmadığı halde, derin bir nefes alarak ellerini önündeki bardağın camdan işlemelerinde gezdirdi. Misafirinin ne için geldiğini biliyordu, fakat aradan geçen yıllara rağmen Yufiela’dan vazgeçmemesi Darja’yı şaşırtmıştı. Yufiela’nın ölümü, aşağıdünyalıların büyük bir kısmı arasında hâlen daha gizemini koruyordu ancak herhangi birinin bunu önemsediği de söylenemezdi. Sonuçta o bir Nefilim’di ve Darja gibi düşünen aşağıdünyalılar, genellikle onlardan hoşlanmazlardı. O burnu havadalıkları ve melek kanından geldiklerinden dolayı kendilerini üstün görüyor olmaları kadının kanına dokunuyordu. İblis hastalığı diye bir saçmalığı ortalığa atıp, gecenin çocuklarını bir hastalık kurbanı olarak göstermeye bile cüret etmişlerdi.

Vampir, düşünceleri içerisinde kaybolmuşken suratına her zamanki durgun ifadesi yerleşmişti. Aklında neler dolandığını bilmek imkânsızdı dışarıdan bakan biri için, kadın duygularını ele vermeyen bir maske takmıştı sanki. Kapı aralandığında bile başını kaldırma zahmetine katlanmadan göz ucuyla içeri giren adamı süzdü. Beklediğinden biraz daha yaşlı göründüğünü düşünüyordu, yıllar her insan veya nefilim gibi onu da yıpratmıştı anlaşılan. Kendi türüne bahşedilen özelliklere şükran duyarak gök mavisi rengindeki gözlerini adama doğru kaydırdı, elini buyur edercesine sallayarak önündeki koltuklardan birini işaret etti. “Hoşgeldiniz Bay Bixente” dedi oldukça net ve otoriter bir ses tonu ile. “Normal şartlar altında buraya bu şekilde, elinizi kolunuzu sallayarak gelemeyeceğinizi belirtmek isterim,” dedi yapay bir neşeyle. “Tabii kulübü dilediğiniz gibi kullanmakta özgürsünüz” diye ekledi dudaklarının yukarı doğru kıvrılmasına izin vererek.

Hoş bir tebessüm ile karşısındaki adamın tepkisini ölçüyordu Darja, kim bilir kendisinden kaç yıl daha gençti ve buna rağmen karşısına böylece çıkmaya cüret edebilmesi inanılır gibi değildi. Ya aptaldı ya da Darja’nın ilgisini çekecek birtakım bilgilere sahipti. İntikam hırsı ile gözlerinin kör olması da ihtimaller dahilinde idi, yine de dinleyip kararını öyle verecekti dişi vampir. Kendi bildiklerini anlatmak yerine susmayı da tercih edebilirdi, oldukça iyi bir yalancıydı.

Adamın gözlerindeki kuşku, loş ışıkta bile rahatlıkla seçilebilirken koyu renkli deri koltuğuna gömülmüş olan Darja, ciddiyetini korumaya devam ediyordu. Açık vermemek konusunda kararlıydı. Hamlelerini dikkatlice yapıyor, tedirginliğini belli etmemek için de konuşmalarına hafif bir alaycılık tınısı katmayı ihmal etmiyordu. Karşısında oturan adamın kendisine ve sözlerine inanmadığı barizdi, ancak Darja şimdilik ondan gelebilecek herhangi bir tepki için endişeli değildi. Yüz yıllarca yaşamış olan bir klan liderine kendi mekânında saldıracak kadar çılgın bir canlının var olabileceğinden pek emin değildi çünkü. Başını hafifçe yana eğerek kapının önündeki kargaşayı dinlemeye koyuldu. Dışarıdan gelen sesler oldukça hararetliydi ve barın gürültüsünü bastırarak Darja’ya dek ulaşıyordu. İşittiği itiraz dolu nidalar ve başarısızlığın hakim olduğu konuşmalar onu huzursuz etmişti. Sabahki olayın bu kadar uzayacağını bilseydi eğer, çoktan kendi başına halledip konuyu kapatmış olurdu. Korumalardan birinin kendisi ile ilgili söylediklerini dinlerken gözlerini devirdi, sanki Darja onlardan bin yıllık bir vampiri tutup getirmelerini istemiş gibi, imkânsız bir göreve çıkmak zorunda bırakıldıklarını heyecanla anlatıyordu. Aptal adam, diye iç geçirdi kadın ve tekrar orada olduğunu bile unuttuğu misafirine döndü. Adamın kendisine birkaç soru daha yöneltmesini bekliyordu, böyle susup oturmak için mi Darja’nın kıymetli vaktini harcıyordu? Ayrıca, aradığı cevapları bulamayacağını önceden tahmin etmesi gerekirdi. Kim işlediği bir suçu intikam hırsıyla yanıp tutuşan düşmanına karşı itiraf ederdi ki?

Kafasını hafifçe sağa sola sallayarak karşısındaki adama bakıp gülümsedi. Tavırları çoluk çocukla vakit kaybetmekten daha önemli işleri olduğunu gösterir nitelikteydi. Bixente’in bundan rahatsız olacağından emindi Darja, yine de söyleyecek bir şeyi yoksa artık buradan gitmesi gerekiyordu adamın. Çabaları boşa çıkacaktı evet, ancak elden ne gelirdi. Hafif bir tebessümle kaşlarını yukarı doğru kaldırdı, “Bay Bixente, gerçekten burada ne bulmayı umuyordunuz, bilemiyorum ancak çabalarınızın boşa çıkması çok yazık.” Zehirli gülümsemesi, şeytani bakışları ile birleşerek etrafına tehditkâr bir hava yaymasını sağlıyordu. Düşünceli bir şekilde ellerini çenesinin altında birleştirerek masasının altında bacaklarını üst üste attı. Dirseklerini ahşap zemine yaslayarak öne doğru eğildi, “Size bir sır vereyim bay Bixente.” Fısıltısı bir nefilim için oldukça zor duyulur bir türdendi. “Katiller asla suçlarını itiraf etmezler, hele de peşlerinde sizin gibi güçlü bir düşmanları varsa.” Evet, bu adamın şüphelerini üzerine çektiği kadar kendisinden uzaklaştırırdı da. İşlemediğiniz bir suç hakkında konuşurken rahatsız hissetmezdiniz kendinizi, böylelikle de yalanlarınız inandırıcı olurdu. Darja, haklı sebepleri olduğundan dolayı kendini suçsuz hissediyordu, masumiyeti onu tüm şüphelerden arındıracaktı!

Gök mavisi gözleri konuğunun üzerinde dolaşırken kötücül bir neşeyle parıldırıyordu, dudaklarının zehirli kıvrımları ise karşısına çıkacak herhangi bir insanın ödünü patlatacak cinstendi. Sıranın Bay Leandre’de olduğunu düşünerek sessizliğini korumaya çalıştı. Onun gibi yaşlı bir vampirin kıpırtısız kalması oldukça doğaldı, hareketleri güçlerini ortaya çıkarmadığı sürece normal bir insandan daha ağırdı. Yılların verdiği hafif uyuşukluk istemese de üzerine siniyor, sabit bir noktaya kilitlenip kalıyordu sürekli. Bu yüzden de sürekli dikkati dağılıyor, kendi beyninde boğulacakmış gibi hissediyordu sık sık. Özellikle de bugünden sonra daima tetikte olması gerekecekti, ta ki kaçak vampiri yakalayana dek. Ah, bir de başına bu çıkmıştı işte! Bir an önce Maja ile konuşması gerekiyordu, ikizi onu hem bedenen hem de ruhen rahatlatmayı iyi biliyordu.

Aradan geçen yoğun bir sessizlikten sonra Darja irkildi, gözlerini konuğunun yüzünden kaçırarak sırtını dikleştirdi. Halen daha masasının ardında oturuyor, hafifçe kıpırdanmak dışında en ufak bir canlılık belirtisi dahi göstermemeye devam ediyordu. Ah, Rozkhov’un başına böyle bir iş açacağını bilmesi gerekiyordu kadının. Bunca yıllık tecrübesi nereye kaybolmuştu sahi? Olayları öngöremez olmuş, sürekli şaşırır hâle gelmişti. Neler oluyordu ona böyle? Bu dikkat dağınıklığına çabucak bir çözüm bulması gerekiyordu, yoksa sonuçlarına katlanması gerekecekti. Yaşamını bu yüzyılda sonlandırmak istemiyordu, daha göreceği milyonlarca şey vardı. Maja ile birlikte yapacağı tonlarca şey! Suratındaki donuk tebessümü koruyarak düşünmeye başladı. Bixente olayların ne kadarını öğrenmiş olabilirdi ki? Biraz önce de onu sorgulamayı aklından geçirmişti ancak bunu yapamayacağı ortadaydı. Daha doğrusu, konuğunun ağzından zorla laf alsa bile sonuçları Rozkhov ile çarpışmaktan çok daha beter olabilirdi. Bu yüzden de sakinliğini korumalı ve misafirini sivri dilini kullanarak konuşturmalıydı.

Düşüncelerini düzene sokmaya çalıştığından bir an için duraksadı, adamın kendisindeki bu tuhaflığı fark etmemiş olmasını diliyordu. Bu durumda iken yani zaten söyleyecek bir şeyi yokken neler uydurabilirdi ki? Anlamsız sözcüklerden başka, adamı oyalayabileceği hiçbir şey yoktu elinde. Bu yüzden de Bixente’in ses tonundaki saldırganlığı ele alarak adama karşılık vermeyi tercih etti. “Rozkhov ile olan geçmişimiz oldukça eskilere dayanır Bay Bixente.” Dedi adama olayların dışında kalması gerektiğini belli eden bir ses tonuyla. Bu mesele yalnızca Rozkhov ile Darja arasındaydı ve çok kısa bir süre zarfı içinde de mesele olmaktan çıkacaktı. “O, bana bağlı ancak işlediği suçlar yüzünden cezalandırılacak. Adamlarım çoktan peşine takıldılar bile, yakında ellerim boğazını sarmış olacak.” Sesi gittikçe alçalmış, zehirli bir tını ile dudakları arasında kaybolup gitmişti. Darja, gerçeklerden bihaber karşısında oturmuş, öfkeli gözleri intikam ile parıldayan genç adama baktı. Onun adına gerçekten üzülüyordu kadın, bulaşmak istediği belanın ne olduğuna dair en ufak bir fikri dahi yoktu çünkü. Olamazdı da. Rozkhov’u konuşturmuş olsa bile, öğrenebileceği tek şey cinayetin Darja ile alakalı olduğuydu. Vampir de bunları yalanlar, hiçbir kanıtı olmadığı gerekçesi ile adamın tepesine binebilirdi.

Gülümseyerek kendini ve konuğunu rahatlatmaya çalıştı, odaya hâkim olan bu elle tutulur gerginlik ikisini de rahatsız ediyordu çünkü. Masasındaki bardağı alıp kanla karışık şarabının tadına baktı, dili işlemeli camın çevresinde hafifçe gezinirken aklına bir şey gelmiş gibi duraksadı. “Ah, Bay Bixente. Aslında anlamış olmanızı beklerdim. Rozkhov ile aramız iyi değil söylediğim gibi, birçok suç işlemiş durumda. Bu yüzden de benim peşimde, dolayısıyla size hakkımda yalan yanlış bir ton şey söyleyebilir. Sizden ona kulak asmamanızı rica edeceğim, tabii bir de gördüğünüz yerde klanımdan birine haber vermenizi isterim.” Adamın tepkisinin ne olacağını merak ediyordu Darja, yerinde kendisi olsaydı karşısında oturmayı bırakın bu meseleye bulaşmazdı bile. Kendisi ve kardeşi dışında önemsediği hiçbir şey yoktu kadının. Bu da ona inanılmaz bir rahatlık veriyordu, endişeleneceği hiçbir şey yoktu, sorumluluk almak zorunda değildi. Elbette, klanı dışında. Kendisine bağlı olan her bir vampire güveniyordu o, belki bu bir hataydı ancak güvensizlik klan ilişkilerini çok daha büyük bir kaosa sürükleyebilirdi. Konuşmanın gidişatı tam olarak istediği gibi değildi, bu yüzden en otoriter ses tonunu takınarak “Yani size açıklayabileceğim hiçbir şey yok. Anlıyorsunuz ya, bunların hepsi Rozkhov’un oyununun bir parçası.” Evet, bu kısım gerçekten de doğruydu. Rozkhov, Darja’nın uzun bir süredir yolundan saptığının farkındaydı belki de, ancak zamanında yaptıklarından ve Darja’nın hoşgörüsünden dolayı olayı büyütmemeye kararlıydı. Hem, aralarındaki düşmanlık oldukça tehlikeliydi, bir klan liderine bulaşmak ölüm fermanını imzalamakla eş değer sayılırdı.

Darja birkaç yıl öncesinde karşı karşıya geldiği iblisi hatırladı, behemoth, Ezio. Ah, iblis öylesine güçlüydü ki vampir resmen büyülenmiş, onun gücüyle gözlerini kör etmesine izin vermişti. Kirli işlerinde kendine bir yandaş edindiğini düşünmüş, başı sıkıştığında veya altından kalkamayacağı bir durumla karşılaştığından hemen Ezio’nun yanına koşmuştu. İblis de Darja’ya dilediği desteği veriyor, arka planda yönlendirdiği sıradanlar ve güçsüz aşağıdünyalılar ile vampire yardım ediyordu. Darja, hafifçe öksürerek Bixente’in dikkatini çekmek istedi. Evet, şimdi neler düşündüğünü merak ediyordu, kadına inanıyor muydu yoksa güvensizliğini maskelemekle mi meşguldü?